Δεν θέλω να μιλήσω για πολιτική ούτε για πολιτικούς. Δεν θέλω να θυμώσω, να εξοργιστώ. Έχω χορτάσει από αυτά.
Το πρόβλημά μου είναι ότι δεν βλέπω αρκετούς γύρω μου να ανυσηχούν πραγματικά. Εννοώ ότι ακόμα και άνθρωποι που πραγματικά ζορίζονται περιμένουν απλά όπως όπως να "περάσει το κακό που μας βρήκε". Ξέρω ότι κάτι τέτοιο δεν είναι αρκετό, γνωρίζω οτι η διαδικασία μεταλλαγής μιας και μόνης συνείδησης είναι χρονοβόρα και περνά από κύματα απογοήτευσης και ενθουσιασμού όσο και από έρημους λιωσίματος και μελαγχολίας.
Γνωρίζω ότι αυτό που περνάμε είναι προϊόν απλά μιας πολιτικής απόφασης. Γνωρίζω ότι το εξωτερικό χρέος ως ποσοστό του ΑΕΠ είναι στην Ελλάδα αισθητά μικρότερο ακόμη και από την Γερμανία. Γνωρίζω ότι αυτό που ζούμε είναι στην ουσία απλά μια συντεταγμενα συνειδητή απόφαση γεναίας πτώσης του επιπέδου ζωής των πολιτών όχι μόνο της χώρας μας (εμείς ως συνήθως είμαστε ένας δοκιμαστικός σωλήνας) αλλά όλης της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Κάποιοι με πολύ δύναμη και εξουσία αποφάσισαν να διαλύσουν την μικρομεσαία τάξη στην Ευρώπη, αποφάσισαν να ξεμπερδέψουν τόσο από τους εργάτες και τους εργαζόμενους όσο και από τους μικροϊδιοκτήτες επιχειρήσεων. Μιλάμε για κόσμο ο οποίος ως τώρα όντως ζούσε σχετικά πλούσια ζωή. Έχω καταλήξει στο συμπέρασμα ότι η κοινωνία μας είναι ακόμη σε κατάσταση σοκ. Το πρόβλημά μου είναι οτι ο κοινωνικός και ο ιστορικός χρόνος περνάνε πολύ πιο αργά από τον χρόνο της καθημερινότητάς μου. Από τον χρόνο της μιζέριας μου και της ανεργίας μου.
Γνωρίζω οικογένειες που όχι απλά φτιάχνουν λίστα για το σούπερ μάρκετ, αλλά έχουν περάσει στην αποκλειστική κατανάλωση προϊόντων δεύτερης διαλογής, και ταυτόχρονα μειώνουν και τις ποσότητες των αγορών τους. Τα ρούχα δεν αντικαθιστούνται γιατί "πέρασε" η μόδα τους αλλά μόνο αν "χαλάσουν". Και είμαστε ακόμα στην πολύ αρχή.
Ορίστε, έλεγα πως δεν θα γκρινιάξω και δεν θα ασχοληθώ με την πολιτκή αλλά δεν το απέφυγα καθόλου.
Το πρόβλημά μου είναι ότι δεν βλέπω αρκετούς γύρω μου να ανυσηχούν πραγματικά. Εννοώ ότι ακόμα και άνθρωποι που πραγματικά ζορίζονται περιμένουν απλά όπως όπως να "περάσει το κακό που μας βρήκε". Ξέρω ότι κάτι τέτοιο δεν είναι αρκετό, γνωρίζω οτι η διαδικασία μεταλλαγής μιας και μόνης συνείδησης είναι χρονοβόρα και περνά από κύματα απογοήτευσης και ενθουσιασμού όσο και από έρημους λιωσίματος και μελαγχολίας.
Γνωρίζω ότι αυτό που περνάμε είναι προϊόν απλά μιας πολιτικής απόφασης. Γνωρίζω ότι το εξωτερικό χρέος ως ποσοστό του ΑΕΠ είναι στην Ελλάδα αισθητά μικρότερο ακόμη και από την Γερμανία. Γνωρίζω ότι αυτό που ζούμε είναι στην ουσία απλά μια συντεταγμενα συνειδητή απόφαση γεναίας πτώσης του επιπέδου ζωής των πολιτών όχι μόνο της χώρας μας (εμείς ως συνήθως είμαστε ένας δοκιμαστικός σωλήνας) αλλά όλης της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Κάποιοι με πολύ δύναμη και εξουσία αποφάσισαν να διαλύσουν την μικρομεσαία τάξη στην Ευρώπη, αποφάσισαν να ξεμπερδέψουν τόσο από τους εργάτες και τους εργαζόμενους όσο και από τους μικροϊδιοκτήτες επιχειρήσεων. Μιλάμε για κόσμο ο οποίος ως τώρα όντως ζούσε σχετικά πλούσια ζωή. Έχω καταλήξει στο συμπέρασμα ότι η κοινωνία μας είναι ακόμη σε κατάσταση σοκ. Το πρόβλημά μου είναι οτι ο κοινωνικός και ο ιστορικός χρόνος περνάνε πολύ πιο αργά από τον χρόνο της καθημερινότητάς μου. Από τον χρόνο της μιζέριας μου και της ανεργίας μου.
Γνωρίζω οικογένειες που όχι απλά φτιάχνουν λίστα για το σούπερ μάρκετ, αλλά έχουν περάσει στην αποκλειστική κατανάλωση προϊόντων δεύτερης διαλογής, και ταυτόχρονα μειώνουν και τις ποσότητες των αγορών τους. Τα ρούχα δεν αντικαθιστούνται γιατί "πέρασε" η μόδα τους αλλά μόνο αν "χαλάσουν". Και είμαστε ακόμα στην πολύ αρχή.
Ορίστε, έλεγα πως δεν θα γκρινιάξω και δεν θα ασχοληθώ με την πολιτκή αλλά δεν το απέφυγα καθόλου.
